Dilemma Şiiri - İlknur Kavrar

Güldüğünde,
Baharı kucaklardı sevincim.
Değmesin diye hiçbir ışık gözlerine,
Güneşin olurdu bedenim.
Gönül sazım sessizce inlerdi.
Tomurcuklar açardı yüzümde utangaç,
Solgun bir gülü uzatırken sen bana.

Ve birden,öyle aniden…
Tebessüm,masal kentinin sokaklarında kayboldu.
Şimdi yitik bir hayal kaldı, boş bakışlarda.
Soldun.

Sahi,
Gülüşün ne renkti,unuttum.

Ela kokardı bakışların,
Küçük gözpınarlarının ateşinde.
Avuçlarındaydı hediyelerin en güzeli,
Dokunduğun yeri yakardın usul usul,çekingen.
Değmesin diye elaya başka bir renk,
Tüm renkleri yakardım.
Işığımdın,

Sonra birden,hem de aniden…
Söndün,
Kör oldun.

Sahi,
Bakışların ne renkti,unuttum.

Hayaller kurardım beyaz tellerin kucağında,
Pamuktan daha pamuk saçlarına dalardım.
Hem zindanımdın hem kale oldun yitik ruhuma.

Sonra birden,öyle işte aniden…
Korkuların en büyüğü rüyadan uyandı,
Kaybetmeye dair için için kavrulan.
Ey masal perisi!
Sarı kirpiklerin ucundan fırlayan
Bakışlar mıydı o son şarkıyı yazdıran?
Yok oldun.

Sahi,
Hayaller ne renkti,unuttum.

Sigaramın izmaritine bulanırdı sözlerin,
Buseler yağmurun ışığını taşırdı.
Çorakken bereketli toprak ana oldum.
Tohumlandı bedenim,can buldum.
Işığa koşan pervane oldum.
Meftunken her sözüne,sözsüz sessizliğine,
İnancın,güvenin kitabını yazdım.

Ve birden,öylesine aniden…
Tohumu savurdun boşluğa,
Bereketi kaçtı sevdanın.
Sonra vuruldum,sözlerin ezgisi değişti.
Ve sen kayboldun.

Sahi,
Sözlerin ne renkti,unuttum.

Umudun ne renkti,
Adın ne renkti,
Sevda ne renkti,unuttum.