İki ayrı mezara gömdü ‘’Bizi’’
Sonra alıp başını gitti
Kimbilir hangi kokunun hangi korkunun peşinden
‘’Ben’’ çıkamadı o mezardan
Ne çiçek oldu ne toprak
Bir çocuğun yıkılan hayallerinin vebalini çekeceksin.
Ağlayan gözlerini dikecek gözlerine kaçamayacaksın.
Nefret edemeyişime seviniyorum,
Senin adına.
Yapacaklarım,
Yapmak istediklerim olmayacak.
Yolun neresinde olduğunun ne önemi var?
Başında,ortasında,sonunda ya da
Her neyse işte...
Öyle yada böyle üstünden geçip gitmiyormu gideceği yere
Sana aldırmadan sormadan.
Umutlarımızı paylaştık seninle çocuk.
Hayallerden küçük gemiler yapıp
Yüzdürdük zaman denizinde.
Sana ağlamayı sevdirdim,
Sevmeyi öğrettiğim gibi...
Buda benden olsun
Bardağı taşıran son damla
ya da
Ağzına kadar dolu bardağın üstüne konan bir gül yaprağı
Savaşı başlatan ilk kurşun
Kavgayı bitiren ilk tebessüm
Deniz yükselince giderim deyip kıyıya çekildin
Açıklarda, karaya oturmasından korkulan gemideydi
Beklediğin
Pesetmek değildi bu vaçgeçmek de nasılsa
Beklemekdi adı
Korkakça ve umutsuzca ama
Ey zaman sana değil sözüm
Bekleyen umutlarım! işte görün
Görün boşa geçirdiğiniz zamanı.
İçimde taze tuttunuz en büyük acılarımı.
Bir gelişi bekledik hep beraber
çocukluğum,gençliğim ve nerdeyse bir ömür
Sevmeyi öğrenmek gerek.
Mevlanadan, Yunusdan.
Boşa yanmadan önce pişmek,
Arayı arayı izini bulanlara sormak gerek.
Yola çıkmadan daha
Boyunun ölçüsünü almak.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!