Dilek Çeşmesi Şiiri - Erkan Arslan

Ben köylüyüm ve ben köylüyüm,alın yazım
İtina ile toprağa dikilmektenmiş
Ben köyümün divanesi deli oğlanım,
Çeşme başında dillenip seğirmektenmiş

Ayak bağım dilek çeşmesine dönüştü.
Cılga yollarda birleşti,söğüt dibinde.
Sonunda,bu susuz patikaya dönüştü.
Dillendi akan su,dillendi yamaç dere

Şahsen ben! Ben olalı,bu civarda köyde.
Tarla toz toprak,bu yollar geçilmez selmiş.
Bu ılgın tepelerin,yokuşu üstünde.
Harmana sararan ekin,hep gitmiş gelmiş.

Ne köylü güzeli,sırtın su testisini.
Analık peşine takmış,yükünü kahır.
Ne deli oğlan,elde azık çıkısını.
Yol ver yürüdükçe,güze gidilen yollar

Ne köy çeşnisi,eski neşesinde bolluk,
Ne ahşap evler,damları tezek kokusu.
Ne dilek çeşmesi,kervan geçmez bir durak.
Her şey değişti,değişen her şeyle köylü.

Bu buram,buram,bahar kokulu bu yeri.
Ben görür müyüm köyden göçülen şehirde.
Yılışık ovadan geçit vermez bu yeri,
Götürüp götürmez mi,zaman bu göçende.

Bir tarih gerilerde,kaldı adet anan,
Ben özlerim,bu gurbete kaçan özlemi.
Dilek çeşmesi bağırır gel deli oğlan.
Unut divanesi de,dilek çeşmesini.

Burnumda sıla,sılanın hasret kokusu.
Bu çeşmede güzellerin gezmesi başka.
Yanı başımda hasretin müzmin okusu.
Dilek çeşmem akarken gelir böyle aşka.

Divanesi de unuttu dilek çeşmesini.
Temmuz 1997