Li ber pencereya dilê xwe rûniştime. Li derveyî xwe dinêrim: Pîvok şîn bûne. Bihar di kamlana xwe de ye. Lê dilê min bi tirşebayekî xemgîn re dikeve xirecireke kurtedemî. Ji nişka ve kuleke nenavkirî tê û li ser dilê min rûdine. Ruhê min diêşe. Dilê min xwe bi sêdara çavên te ve dadileqîne. Dilê min întihar dike! ... Xwe dikuje. Hingê pîvok hêdî hêdî li bin sîbera sêdarê diçilmisin...
Of bêbextiya dinyayê of!
Biskên te yên rengçiya li ber hûnebayê biharê dihejin li hinda sêdarê. Dilê min bi sêdarê ve helawîstiye û xwîn jê diherike ser axê, ax digirî û ji rondikên axê pîvok serê xwe radikin. Bi xemgîniyeke sar rondikan dimêjin. Rondik ji cihê kul tên, lewma ev kulên ku ji dilê min ê daleqandî yê birîndar derdikevin li rehên pîvokan belav dibin. Ew dinalin. Stûyê wan dikeve ber û pîvok careke din hêdî hêdî diçilmisin... Dilê min întihar dike li ber sêdara awirên te.
Of duseriya jiyanê of!
Tamamını Oku
pir xweşik û wejiye ez gelek kêfxweş bûm. her hebî Omer Dilsoz
Süper bir yazı olmuş çünkü bende bir kürdüm!!Ve anlıyorum o yazıda ki güzeliği..
Valla hiç birşey anlamadığım bir yazıya YORUM yapamam ....
Lütfedip Türkçe'sini de yazsan ne dediğini anlardık..
kaç kişiye yazıyorsun ki bunları?
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta