Dile Gel İstanbul Şiiri - Şengül Özbay

Taşına, toprağına vurulmuş beşer,
Uğruna edilmiş büyük cenkler,
Senin için verilmiş nice şehitler.

Adına müjdelenmiş kutlu nimetler,
Kimi hayatından, rahatından vazgeçer,
Kimi canından, vatanından geçer.

Hasretinle bestelenmiş nice türküler,
Yoluna Muş'tan, Maraş'tan vazgeçer,
Kimi dağından, ovasından, bağından geçer.

Suretler buluşur toprağında, bir küçük mahşer,
Her renk mekan tutmuş sancağında; dolaşır,
Binbir resim tablonda, kıymetinden bihaber...

Dile gel İstanbul, gel de dursun artık bu talan,
Anlat tarihini, anlat da doğsun gecene yıldız, ayan beyan.

Gelsin yiğit beylerin, erlerin, efendilerin,
Gelsin de, ürküp gitsin artık haramilerin.

Anlat zevkini, nezaketini, adabımuaşeretini,
Anlat da, tebessüm etsin artık asık yüzlerin.

Anlat bahçelerini, güllerini, lalelerini,
Anlat da, dirilsin artık solgun yüreklerin.

Dile gel, gel de yaşat İstanbul!
Yaşat Asya'nı, Avrupa'nı, buluşmanı,
Yaşat da, el ele versin kardeşlerin.

Dile gel, gel de yaşat İstanbul!
Yaşat sana hayran olan gezginleri, gözleri,
Yaşat da, tepelerinle buluşsun artık yellerin.

Yaşat dört bir yandan gelen alimlerini,
Yaşat da, bağrında yeşersin tüm ilimlerin.

Yaşat asırlara sığmayan fethini, Fatih'ini,
Yaşat da, gönüller fethetsin sevenlerin.

Dile gel İstanbul, gel de sabret,
Sabret toprağında şuursuz gezenlere,
Sabret de, görünsün velilerinle erenlerin.

Sabret İstanbul! Sabret bağrına saplanan hançere,
Sabret de, saklı cevherinle kavuşsun altın nesillerin.
(Nisan-2006)