Dile Gel! Şiiri - Mecit Aktürk

Mahzun durma bir kenarda, dile gel!
Çanakkale neymiş anlat, an kalem!
Varsın gözler yaşa dursun, aksın sel
Aldırma sen! Ağla, ağlat, yan kalem.

Dil yorulmaz Hüdâ'sına niyazdan
Yiğit yılmaz tipi, bora, ayazdan
Yüzlerce yıl huzur veren boğazdan
Yüz yıl önce akan kandı, kan, kalem!

Düş ardına AY YILDIZLI ecenin
Yırt ye'sini, kasvetini gecenin
Her dizede hakkını ver hecenin
Sivri ucu mürekkebe ban kalem!

Ferâsetle yakın edip uzağı
Göster bize hileleri, tuzağı
Hiç sönmesin, tütsün Türk'ün ocağı
İlelebet kat şanıma şan, kalem!

Deyip "nesil tarihine duyarsız,
Kalpler katı, bakışlar kor, dil arsız"
Söz söyleme, düşünmeden, ayarsız
VATAN için eksik olmaz can kalem.

Unutma ki kında kılıç pas'taysa
Ezan suskun minareler yastaysa
"Kızıl elma"m görünmüyor, pustaysa
Revâ olur her gün çalan çan kalem!

Anadolum şuhedâya fidanlık
İnananın dilinde âh bir anlık
Ebediyen sürmez asla karanlık
Sabredene yakın şafak, tan kalem...