Dilaracan Şiiri - Yusuf Akyüz

dur durak nedir bilmez
bir serseri seyyâhım
izim kalır en girift labirentlerinde
kahır yüklü hayâtın…

gecenin içinden geçiyorum,
gece içimden geçiyor ağır adımlarla
gri rengi siniyor hayallerime
zifiri yanlarımın ihâneti tadıyorum
en haininden,
sinsi çelmeleriyle tökezliyorum
yine de kalkıyorum düştüğüm yerden
aydınlık yanlarımı özlüyorum…

acı’nın içine düşüyor yolum
apansız,
acı içime düşüyor bir yılkı atı gibi
eziyor hoyrat toynaklarıyla zerrelerimi
bir yudum nefes çekiyorum içime
serinleyeyim diye
bir avuç kor olup, kavuruyor ciğerlerimi…

sonra sancılar alıyorum koynuma
sancılarımı dindirebilmek için
ve çileler dolduruyorum matrama
çileli yollarında aşkın
yandıkça serinlemek için…

ümit rüzgarlarının serinliğinde selamlıyorum sabahı
tan’la birlikte
gerçeğin fütursuz kanatları çırpıyor
ölgün bakışlarıma
ben visâl’in gül rengi bûsesini beklerken
firak’ın engerek zehirli öpüşlerini konuyor bir kor gibi
vuslat özlemiyle çatlayan dudaklarıma…

kulağım sesine hasret çekiyor
hücrelerim sıcaklığına,
hayallerime yaslanmakta buluyorum çâreyi
birde tüm delişmen yanlarına rağmen anılarıma,
yâni dilârâ can
tüm ân’larımı sana adıyorum
kutsal bir sunak gibi
anlasana…

Yusuf AKYÜZ