Küçük bir oyun parkında başlamıştı
Hayatın duyabildiğim ilk ağıdı
Çocukluğumun en derin yarası,
İnancımın en büyük düş kırıklığı,
Kalp ağrısı.
Neden diye sordum
Ellerim öylece duruyor masanın üzerinde.
Tut diye tedirgin,
Tut diye heyecanlı.
Parmaklarımda bir hareket var inceden
Sana doğru.
Görüyor musun?
Ah bu benim dünya yalnızlığım!
Gerçek şu ki
Çağlayan bir nehir olamadım
Gürültülü bir cadde de olamadım
Yaşamak vardı adın gibi
Yaşamak göğü yırtarcasına
Koşarsak ölürüz.
Kalbimizin hızına yetişmemiz mümkün değil.
Zaman yener bizi,
Koşmayalım, ölürüz.
Durursak da biz olmayız
Ne farkımız kalır süs bitkilerinden
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!