DiLâRâ Şiiri - Oğuz Düzgün

Yangınlar sönüyor gözlerinde yâr!
Endişe bağımın dikenli gülü
Peşinden koşuyor cümle dost, ağyâr
Dilârâ ömrümün ateş sürgünü!
Peşinden koşuyor cümle dost ağyâr

Merdiven tükenir yolunda yanar
Yürekler kıyamda aşk ihtilâlde
Seni tadan ruhlar sonsuza kanar
Nedir cemalinde bu feryat perde?
Seni tadan ruhlar sonsuza kanar

Gönüller yangında ruhlar alevde
Titrek bakışların dondurur beni
Dilârâ insanlık aşka grevde
Kini söndürmeye gönder bûseni
Dilârâ insanlık aşka grevde

Karanfiller üzgün, kardelen deli
Papatyalar, nergisler sanki firarda
Yırtıyor umudu yokluğun eli
Şimdi kuş uçmuyor İrem bağlarda
Yırtıyor umudu yokluğun eli

Zülfüne dolanmış asırlar cânım
Bir çöz saçlarını salınsın evren
Her mevsim akıyor senin’çin kanım
Dilârâ dersini Leylâ’dan öğren
Her mevsim akıyor senin’çin kanım

Pâyimâl hayaller kusuyor seni
Âşıklar perişan, sazlar perişan
Sattın üç kuruşa gül endam teni
Leylâm’a Aslıma kimmiş karışan?
Sattın üç kuruşa gül endam teni

Göz yaşların sinmiş gece bağrına
Duymuyor hiç kimse sessiz şarkını,
Dilârâ girmişsin lal diyarına
Karanlık bilmez ki senin farkını
Dilârâ girmişsin lal diyarına

Televizyon ağlıyor, dergiler yasta
Çeşmine şeytanlar zehir katıyor
Sunulmuş günahlar altından kapta
Gidiyor Dilârâ ömür gidiyor
Sunulmuş günahlar altından kapta