Dilan'ım Şiiri - Ömer Kara

Karşı köylü bizim köye girince
Gözlerinden yaşlar döktü Dilan'ım
Zurnalar çalıp ta davul vurunca
O garip boynunu büktü Dilan'ım

Dilan istermiydi kuma gitmeyi?
Kendi düğününde isyan etmeyi?
Yâda sevdiğini derde atmayı?
Derinden bir 'eyvah' çekti Dilan'ım

Dilan ateş oldu yandı sönmedi
Gözlerini yaşı aktı dinmedi
Hazırlanan doru ata binmedi
Yürüdü köyünden çıktı Dilan'ım

Sevdiğinin boynu öne düşerken
Zılgıt sesi yarasını deşerken
Kınalı yamaçtan öte aşarken
Döndü arkasına baktı Dilan'ım

Bey yürüdü önden köyün yoluna
Dilan’ı sattılar bir çift nalına
Mehir gelen bileziği koluna
Kelepçe yerine taktı Dilan'ım

Yiğitmiş Dilan'ım her şeyden geçti
Seyman'ı bekledi zamanı ölçtü
Karanlık çökünce evinden kaçtı
İlk gecede köyü yaktı Dilan'ım

14 Ekim 2005-İstanbul

Kul Seymani