Dil Yansın Şiiri - Hasan Turgut

Niye divanesin, ey deli gönül.
Mecnunun gezdigi,sahra çöl yansın.
Aşk uğruna aklı, firardır bülbül.
Tomurcuk açmayan gonca gül yansın

Söyle hangi dağın,buzu karısın.
Kimin divan sazı,kimin tarısın.
Gül cemalin güneş-tende sarısın
Arının mesgali, petek bal yansın.

Yar dedikte yaren,düşürme dile.
Yapma hinlik.cinlik,hurdayla hile.
Söylerim eserse, borana yele.
Tuttuğum kol kanat, kırık dal yansın.

Felekle aramı, bozmaya gelin
İblisi toplayın, aklımı çelin
Kirk bir parça yapın, eyleyin defin.
Sorup sual etmem, gizli hal yansın.

Aşkı okur seven, aşk yazar kalem.
Aşk gönülde yoksa,zindandır alem.
Aşk varsa kaybolur, kederle elem.
Aşka yer vermeyen,yıldız- fal yansın.

Aşka götürmeyen,yollar kurusun.
Varlık zenginlikler, bollar kurusun.
Yarı saramayan, kollar kurusun.
Yolu iz bilmez kırat,paslı nal yansın.

Biz nice ders aldık ,hami, ümmiden.
İcazetler aldık, dayı emmiden.
İlhamı camiden, ilmi rumiden.
Aşkın narında da, fani kul yansın.

Aşkın meclisinde,aşk divanında.
Hep aşıklar olur,kays'ın yanında.
Aşk söylenir halda,per de, beyanda.
Askı anlamayan, korda kül yansın.

Yusuf'un düstügü,kuyu bul yansın.
Şirinde en güzel,huyu bul yansın.
Denizde ırmakta,suyu bul yansın.
Aşkla çırpınmayan,deniz göl yansın.

Sevda bir menzildir sevda bir ahit.
Her seven gönülde, sonsuz bir ümit.
O İlham haktandır, kullara ait.
Kalkmazsa duaya,elle kol yansın.

Seni söyler yürek,seni söyler öz.
Seni arar sorar,buğulu çift göz.
Seni anar ruhum, seni.söyler söz
İsmini anmayan,kopsun dil yansın.