Dil ve İnsan Şiiri - Nurzal Keser

Gezginci insanlar vardır,
Aidiyetleri ruh halleridir.
Sevmez öyle herkes gezip tozmayı,
Zahmetli iştir, bilinir.

Yeryüzünün en çok gezenlerinden bahsetmek gerekirse,
Dillerdir.
Onların gitmedikleri yer,
Konuşulmadıkları,köy,mezra yoktur.
Hiç de yorulmazlar.
Günlerce, aylarca,yıllarca hatta asırlarca.
Yani,
Söylene gelmiş dillerdir, asıl gezen,
Gezdikçe zenginleşen, açılan.
Doğaya yayılan, yağmurlar gibi.

İnsanlarla diller örtüşüyor, bu açıdan.
Gezip gördükçe zenginleşiyor,
Dostluklar kuruyoruz,
Kar tanelerinin gökyüzünde birleşmeleri gibi.

Aslen dil soyut, aslen insan da soyut.
Gecenin bir vakti bedenden ayrılınca,
Soyut alemlere dalarız.
Kim bilebilir, bizlerin daldığı alemleri.
Kendimizce düşündüklerimizi, söylediklerimizi.
Kim bilebilirdi şimdi, yazmasaydı,
Camus’u, Kafka’yı,Satre’yi.
Ve onların soyut dünyalarını,
Fikir denizlerini.
Çocuklara ve insanlığa bakışını.
Bilmezdik gerçekten Marx’ın devlet anlayışını,
Hugo’nun sefillerini,
Yani sembol insan Jan Val Jan’ı.
08.06.2013