Dil-i Ruba Şiiri - İsmail Uysal

Sen yıllardır dil-i ruba hazan nedir bilmedin
Olmadı sonbaharların, karakışın, gam değil!
Dua ettim, isyan ettim, çok ahh ettim, gelmedin
Adımı bile anmadan yaşamışsın, gam değil!

Nasıl bir tutsaklık ki bu yattığım yer dam değil!
Kırıp küle çevirdiğin şey yürektir cam değil!

O günlerin bebeleri yuvadan uçtu gitti
Ay parçası güzellikte yüzler buruştu gitti
Velhasılı birçok ömür göçmen bir kuştu gitti
Dil-i ruba gurbetteydi gözün kaşın, gam değil!

Eski çamlar bardak oldu, demler eski dem değil
İnsan insanın celladı, adem o adem değil

Toprak sıcak insanların gözlerinde umut var
Her umudun şafağında yeni bir güneş doğar
Güneş bile gözlerinle nefes alırdı ey yar
Nefesimi kestin ya sen sağsa başın gam değil!

Canın sağ olsun yeter ki her esaret ram değil
İsmim kurbani de benim, günlerden bayram değil

Sen ağlardın bulutların hüznünden yaş akardı
Sen ağlardın, sabi sübyan göğe mahsun bakardı
Sen ağlardın toprak bile annem gibi kokardı
Sinemde yaralar açtı her gözyaşın, gam değil

Dil-i ruba sen gideli hiçbir şeyim tam değil
Sen vardın ya sen oldun ya çile çekmek gam değil!