Dil-i Mecruh Şiiri - Mustafa Dönmez 2

Aşkınla yanar dil-i şürîdem, hasretinle her dem erir,
Lutf-ı sözünle can bulur, dil-i mecrûhumda her dert biter.

Tir-i dideminden sudûr peykân eyler dil-i sad-pâreme,
Emreyle hitâm bulsun, zaten dil-i mecrûh olan yâreme.

Bil ki, fâriğ olmam senden, asla bin cefâ versen bana,
Teberrâ itmem senden asla, cihân zindân olsa bana.

Ben kelâmımdan dönmem, yeter ki ümid ver bana,
Helâk olsam, kahrolsam, cihân bir yana sen bir yana.

Aşkına pervâneyim ben, sensiz neylerim cenneti İremi,
Bana sen lazımsın, sensiz dünya tezyîd eder yâremi.

Reh-i aşkında yokdur şikâyetim mülhem-i cefâ-i yârdan,
Bahtiyarım ol cefa-i aşk-ı yârdan, evlâdır sefa-i dünyâdan.

Süzme çeşmin, ey meh-likâm, tir-i müjgân yağar cânıma,
Vazgeç peykândan, yoksa şifâ bulunmaz yâranıma.

Medârî ol yâre dîvâneyim, eşkım Mecnûn’dan füzûn,
Fark etmez olsa nar-ı cehennem, dünya ansız deşt-i fizân.