Dil Deseni Şiiri - Süheyla Altınkaya Turan

DİL DESENİ

Yalnız bir söğüt ağacıydım.

Nehirler kadar uzun, kuşlar kadar çok
Yollar kadar uzaklardaydın.
Çoğaltıyordu sudaki saçlarını salkımların
Öteleri güne banıp
Hiçlikten biçilmiş kundağı
En şuh yapraklarından toprağa sürüp
Gök gibi boşalmalı yer gibi yeniden doğurmalıydın
Çözerek bağını kısır balıkların
Kendi gözyaşında kendini temizlerdin.

Bir bahara beşiktim.

İçimi büyüttüğün günden beri
Yüreğinin kilidinde
Dikiş tutmaz hiç bir nefesin
Gül dikenlerini bastırdığımda
Teri temmuzun aynalarda
Yağmurları içmeliydin nisandan.

Bir sivilceydim kütüğümden geçen.

Koptuğu yerden uzayıp göğsünde büyüyen damar,
Hüzne akışkan zaman
Uçurumdan geri alsa parmaklarını
Elvedaya binen ürpertin
Söyle yıkık bir kent gibi
Sesime burğalanıp ilmeği kaçan hayatı
İnadına her katresiyle,
Kaburgandaki karanfil kıyamıyla
Suskunluğun kasıklarından koparır mı?

Cüce boyu kadardı dilim.

Baykuş renginde sen azalırken
Acı bir ülke susuyordu ötüşünde.
Yenilgisi kuşağında üşüyen bir çift güzün,
Aleve aşina tütünleri ,kurutuyordu lehçen
Kime sarılsam elleri terli birbirine
Dikilirdi göğün düşüşü bulutlara
Şafak boynunu vurduruyordu güneşe
Nidası sen olan karıncalar
Aşkı kuşanıyordu bağrına.

İncir çekirdeğinde meseleydim.

Ve kadınlar geçerdi ıslığından
Bir hurma ağacını büyüterek
Nuh' un gemisinden gelen gariplik
Tufan yemiş her karada
Sadece çok yalnızsın o kadar
Yalnızım sadece çok kadar.

Suheyla Altinkaya Turan