Dil belası Şiiri - Tülay Bilgin

Bu kafa mı?
Kocaman bir sufa mı?

Tahtalarda eksilme mi var?
Beynimi kemiren/ler mi var?

Öyle inat ki!
Tırmanıyor durmadan, zirveye,

Atıyor oradan kendini, delice.

Benliğimde,
Bin parça oluyor, acıyor, kırılıyor.

Her gece her gündüz,
Yeniden yeniden başlıyor, çılgın işkence.

Boşalmış akıl fireni, gidiyor,
Öyle bir tosluyor ki benliğime,
Ne beni öldürüyor nede kendi ölüyor.

Bir başka zaman diliminde,
Bir katil dilin/de, ince ince diliniyor yüreğim,

Zevkle/nerek yiyor, ince dilinmiş yüreğimi!
Ne o zehirleniyor nede ben/liğim!

Bir eğlence zevkiyle başlıyor kelimeler,
Sonra, poyrazla çakılış, bir akıl tasına,
Ne boynum kırılıyor nede ruhum!

Çeyrek asır böyle tekerrür etmiş dil çilem,
Cehalet kement’ti boynunda dört nala,
Tosladığında ruhuna ölüyor, işte katil öylesine.

Cehalet başka beyinlerde kement atıyor,
Şeytanın elinde, insanlığın dilinde, işkenceye devam ediyor! ! !

Acı yiyelim Acı konuşalım
Pişmiş aşa hep su katalım
Soralım sorgulayalım
Biz iyice can sıkalım

Dil belasını, zehir gibi kullanalım
Ocaklar yıkalım
Ruhları kana boyayalım
Acı yiyip acı konuşalım