Dikmeden Meyve Veren Ağaç

(Manzum Hikâye)
Pâdişahlardan biri gezmeye çıkmak ister,
Maiyetini toplar hemen hareket eder,
*
Bahar mevsimi girmiş hava oldukça güzel,
İnsanı cezbediyor bir günü ömre bedel,
*
Yol boyu ilerlerken bir köye yaklaşırlar,
Gittikleri yerlere hep muhabbet taşırlar.
*
Pir-î Fânî birisi ağaç diker baktılar,
Sultan O’na seslendi “Kolay gelsin ihtiyar!”
*
“Sağ olun evlâtlarım safalar getirdiniz,
Gülen gözlerinizle köye şeref verdiniz.”
*
Sultan dedi adama:”yaşın kemâle ermiş,
Rabbim mâşallah sana uzun bir ömür vermiş,
*
Diktiğin fidanların meyvesinden yer misin?
Bu zahmete değer mi,sen bu işe ne dersin?”
*
“Evlât,atalar dikmiş meyvelerinden yedik,
Bizler de dikiyoruz torunlar yesin dedik”.
*
Sultan,güzel cevaba bir kese altın verdi,
İkram hoşuna gitti,ihtiyar gülümsedi;
*
“Evlât görüyor musun ağacı yeni diktik,
Bakın ilk meyvesine,ilk meyvesine erdik!”
*
Bu hoş cevaba karşı bir kese altın daha,
Gönderdi Sultan lâkin, ihtiyar kalkmış şaha…
*
“Ellerin ağaçları yılda bir meyve verir,
Bizim ağaç dikmeden ikinciyi yedirir.”
*
Sultan,bir kese daha ikram edecekti ki,
Vezir araya girdi ve Sultan’a dedi ki:
*
“Bu ihtiyar çok zeki, çok uyanık Sultanım!
Bir an önce gidelim,burdan uzaklaşalım;
*
Efendim,af buyurun cebimizi sökecek,
Devlet hazinesine adam darı ekecek.”
*
Pâdişah, gülümsedi O’nunla şakalaştı,
İltifatlar ederek,sarıldı vedalaştı!
*
Derler ya”ilim başka,irfan başka bilene,
Gidene güle güle,kapı açık gelene!..”