Dikkat Edin Saçmalıyorum (makale)

Milyon kez yazmayım diyorum milyon kez kendimi frenlemeye çalışıyorum ama yazmadan yapamıyorum.

Yazmayı kendimden çıkarınca ben olmuyor alamıyorum. Koskoca bir sıfır kalıyorum. Artık kusuruma bakmayın. Yapacak bir şey yok benim gibi bir deliyi böyle idare edeceksiniz.

Ne büyük zenginlikmiş hayatında birlikte bir şeyler yapabileceğin birinin olması. Ne kadar cömertçe harcamışız sevgilerimizi. Oysa sevgi, bir çiçeği sulamak gibi beslenmesi gerekiyormuş bilemedik.

Birlikte film seyretmek birlikte ağlayıp birlikte gülmek, seyahat etmek, kırlarda çiçek toplamak, sahilde ya da bir derenin içinde beraber çıplak ayak yürümek, çimene uzanıp gökyüzünü bulutları kayan yıldızları seyrederken şiirler okuyup hayaller kurmak. Yani hayatı bir yerinden yakalamak.

Birilerini çok duygusal olduğu için kaybetmeye mahkûm etmek yerine biraz empati kurup onun gibi düşünerek sevginin sevmenin güzelliğini tatmak çok mu zor. Ya da ben mi zorlaştırıyorum farkında olmadan. Desenize yine sınıfta kaldık.

Saçmalamayı seviyorum galiba. Bu yüzden "Onuncu köyün delisi" yem galiba. O yüzden müzmin duygusal ve hep kaybetmeye mahkûm.

Olsun be, ben onu bunu şunu değil sevmeyi seviyorum. Bir şiirimde,
"Sevda gözlerimden akan yaştı
Gözyaşlarımla suladığım çileli bir aşktı
Bende yaşayan can değil canandı
Ömrümü uğruna adadığım gül
Dikenleriyle beni yaktı
Güllere vurgunum güllere sevdalı
Rengindeki nara sevdaya sevdalı
Kimseler anlamasa da kaç yazar
Sevdalar bende
Ben aşka belalı"
demişim.

Kim ne derse desin sevmek, sevmeyi bilmek güzel şey. Kimseden bir beklentim de yok. Hayatı yaşayabildiğim kadar yaşamaya çalışıyorum. Kalleşliklerle ihanetlerle delik deşik olsam da, her ne kadar yaşamayı bilmiyor olsam da ve inadına yabancısı olduğum denizlerde kürek çekiyor olsam da kimseden bir beklenti içerisinde olmadan Allah'ın vermiş olduğu hayatı tamamlamaya çalışıyorum.

İstemeyerek ya da bilmemeden üzdüğümüz kalbini kırdığımız birileri varsa onlar da haklarını helal etsinler. Ben hayata hep yabancı kaldım. Birileri bana senaryo yazdı ben oynadım. Bazen kendimce bir şeyler yapayım deyip senaryonun dışına çıkınca da hep bocaladım.

Artık şuna inanıyorum. Sanki kaybolmuş bir çocuk gibiyim. Birinin elimden tutup sahiplenmesini bekliyorum. Ama yaralarım o kadar derin ve öylesine kanıyor ki hiç kimsenin elimden tutacağını sanmıyorum. Ya tutan olursa mı? İşte orada da korkularım devreye giriyor saçmalıyorum.

Dedim ya galiba ben saçmalamayı seviyorum. Şimdi bunca saçmalığı neden okuyorum diye sormayın. En başta uyardım, saçmalıyorum...

Sevgi saygı ve selamlarımla

©