Dikiliaşk Şiiri - Erdal Çoban

Taş taş üstünde bırakmayan bir sevgi bu
Baş omuz üstünde ağır gelir o vakit
Çingeneler celladın olsun istersin
Uzun bir yütüşse sonsuzluğa giden
Her durakta bekleyen sevda yolcusu olmak dileğim

Köhne bir zamansa yaşam
Zamansız köhnelikte ben
Dikilitaş misali bulutlarla evlen
Kaç şehir gördü yorgun bedenin
Kaç vucut kürdanı oldu ikliminin

Ayasoyfa da kaç ikona oldu gözlerin
İşğale ugradı Bacağın, belin
Şimdi kuş kanadında kırılgan bir ölüm sessizliğinde dünyam
Yıkıldı
Ha şimdi
Az sonra
Hemen
Külleri bile yok şehrimin
Bir sen
Bir ben
Ve binyıllık taş bir merdiven
Tut elimden benim olmayan kadınım

Belki geç kaldı fıtınam sana
Belki sen ellerinde çocuğunla kocanda
Ama tek umut
Bu tarihsiz yolda yanımda
Sen
Bir tek sen varsan
Ya gerçek dünya düşlerimde
Düşlerimde kalbin hep benimle
Umut ekmeği bölüşülmüş
Bana kırıntılar olsa yeter
İstanbul dediğin nedir elbet yıkılır gider...