Dikenli Yol Şiiri - Emine Sipahi

Bu gece gözümü uyku tutmadı
Gece.. odamı karanlığın en zifiri sine boğarken,
Siyahın bütün tonlarıyla tanıştım.
Ben..ben hasretinle dağılırken,
Kedere adresimi verdin ya,
Anladım ki ,bundan böyle bana dikenli yolsun.

Kabul ediyorum, dağıldım biraz.
Zaman zaman gözlerim bir boşluğa takılı kaldı.
Kalbime vurduğun paslı hançerden,
Gözlerim ne kadar acı dolsa da,canım çok acısa da,
Gıkımı çıkarmadım...
Gözlerine baktığımda,o değildin,
Vefası eksik bir yardın.
O değildin ,sen o değildin.
Anladım ki...anladım ki,
Bundan böyle bana dikenli yolsun.

Şu gökyüzünün karnı ne kadar büyük
Onca insanın acısını alır içine.
Ondan mıdır acaba, yağmurun gözyaşı olması?
Ondan mıdır acaba,içindeki acılara dayanamayıp,
Gürleyip öfkelenmesi?
Gökyüzü şahitti , ay şahitti, karanlık gecelerde,
Yalnız yürüdüğüm, bu kaldırım taşlarında
Artık adımlarımın yavaşladığının.
Yalnızlığı adımlamak tan ,yoruldum.
Anladım ki..anladım ki,sen bana dikenli yolsun.

Ne garip..
İnsan iki kelimeyle , bir vefasız bakışla,
Geçiyor yalnızlık denen tarafa.
Sen misin bu ?
Geceler boyu uyurken izlemeye doyamadığım,
Sen misin ? sen misin beni yalnızlığa iten?
Hüznün duvarları Çin setti gibi uzasa da,
Artık , artık san bana dikenli yolsun,
Sen bana dikenli yolsun.