Dikenli teller Şiiri - Dağlar Özügüç

Son geceki sessizliğin zehir gibiydi.
Aşk, her türlü zorlukları beraber aşan
korkusuz yüreklerin emsalsiz düşüdür.
Ben şimdi köhne bir anılar değirmenindeyim.
Her yanım tuhaf bir beyaz toz içinde;
yerler gökler pudramsı beyaza kesmiş.
Dokundukça üzerine bulaşıp izi kalacak.
Bunların bir kısmına şu an “un” desek bile,
kalanı ihanetten mayalanıp anı hamuru olacak.
Bu hâlde ben zalim değirmen taşına mı yanmalıyım
Yoksa diş diş öğütülmüş hatıralarıma mı?
Ya fırında alevler içinde yanan anılarım…
Onlar da hicran mayalı ekmek diye mi satılacak?
Bir ekmek, bir anı diye mi pazarlanacak?
Peki bundan sonrası nasıl olacak?
Bir an bile acımadan beni harcadınız.
Yoluma dikenli teller döşerken düşünseydiniz.
Hiç belli olmaz dünya hâli, bunu kim bilebilir?
Belki de bir gün bana yalınayak geri gelirsiniz.
Gelseniz bile önemli olan:
Sizi kim karşılayacak?