Dikenli Tel Şiiri - Mustafa Acari

Yılışık yaz günlerinde uyuşuk bir yılan
Kıvrılmış damarlarıma, kandan sırılsıklam
Takvimsizliğe şartlanmışken belirsizlik özlemim
Oturmuş gölgeye beni beklemekteydi zaman.

İskelede balıkçıların çığırtkan sesi
Kızdırıyor yoldan çıkmış yalnız düşünceleri
Yol boyu yürüyen insanların yüzleri
Balıkçı eelbiselerinin en berbat hali gibi.

Teğet geçtim her şeye evrimim ters işlerken
Büyüyordum, insanoğlu gittikçe küçülürken
Tırnaklarım dikenleşip vücudum kan terliyordu
İçimdeki yılan bir kirpiye dönüşürken.

Toprak bütün yüklerin silkinip sırtından
Derin bir uykuya yatmak istiyordu
Gölgemde gölgelenip dinlenirken yeryüzü,
Önümde uzayıp giden cesetler arasında
Adem herkesin geçmişine küfrediyordu.

Ateşten kaçabilenler tutuluyordu şeytana
Şeytanlarsa alev salkımlı kızıl şaraba
İçtikçe azdılar, azdıkça korlar üstünde
Geçtiler bir bir bütün çağların ırzına.

Anka kuşu pisliğinden kendini yaratırken
Ben kırmızı gözlü bir şeytandım, onun
Külleri üzerindeki rezilliğine baktıkça gülen
Sonra hıçkırarak ağladım o yeniden dirilirken.

Karşılıksız aşklarım yollarını kaybetmiş
Denizlerde buhar ağlıyorlar gökyüzüne
Mavi bir rüzgar daha esmeden boğuluyor
Bir kafatasında şarap siyaha demleniyor.

Kuşların kırbaçladığı bulutlar şaha kalkmış
Sürüklüyor peşi sıra bensiz zamanı
Çiçeklerin nefesi gökyüzünde buğulanmış
Göstermiyor kimseye içindeki yaşamı.

Ey yalnızlığımın kutsal karanlığındaki dingin aşk!
Ey geçici tutkuların şevk veren çekiciliği!
Nasıl da sömürüyorsunuz yaşamın gözeneklerinden sızan
Geç kalmış ıslak mutluluğu dudaklarından.