Dikenler Şiiri - Oktay Güvener

I
Bir sızı göç ediyor damarlarıma,
Adını bilmediğim bir diyardan.

Sanki gök delinmiş,
Cam kırıkları misali,
Kırk bir yıldız düşüyor her nefesime,
ve kanatıyor dokunduğu her zerremi.

II
Sol yanımda,
bir o yana bir bu yana gizlenir şimdi mülteci bir aşk…

Yüreğim hep yamalıydı,
Seni görene kadar,
Öyle ince ince ördün ki, sevdanla
İliklerim bile mühürlendi sessiz sedasız.

III
Serin bir gölgeye yaslandım,
Rüzgârla konuşan ağaçlardan,
Bir fısıltı çaldım:
“Sevdanın sesini hiç duydun mu?”
diye başlayan…

Ah yâr,
bir söğüt gölgesinden bile medet umar olmuşum.
Bu yolda,
beni görmezden gelen kuşlar,
Belki de sırf senin hayallerine dalarım diye,
ötmediler dallarda…

IV
Toprağa iz bıraktım,
Adımlarımın hesabını sormasın,
Beni vefasız görmesin diye.

Gözlerime mil çeken gece,
Şimdi sırrımı kimseye söyleme sen…
Sana uzanan bu ellerin,
Hangi duaya el açtığını bilemezsin ki!

V
Bak,
kendime bile dokunmadım,
ve yaralarımı sana sakladım.
Bir umudu, dikenle sarhoş ettim,
Yine de kanatmadım seni,
Kan damlasa da damarlarımdan.

Ellerime battıysa dikenler,
Bedenim değil,
Yüreğimin en derinleri kanar.
Yine de bil ki,
İçimdeki bu kör teselli,
Hep sana…