Dikeni Sardım da Yâre Demedim

Dikeni Sardım da Yâre Demedim Bir akşam, küçük bir kasabanın sessiz çay ocağında tanıştım onunla. Yüzünde yılların izi, sesinde suskun bir hikâyenin yankısı vardı. Çayını karıştırırken, gözlerini yere dikti. Bir süre sustu, sonra derin bir nefes aldı. “Ben bir gönül ektim,” dedi, “ama gül başkasının bahçesinde açtı.” Cümle bir anda havada asılı kaldı. Ne dedim, ne sordum. Çünkü bazı sözler açıklanmak için değil, hissedilmek içindir. O, devam etti. “Ben sabrettim,” dedi. “Dikenine dokundum da yâre demedim. Her şeyin bir sebebi vardır ya… Ben sebebi Hakk’a bıraktım.” Konuşurken sesinde ne sitem ne öfke vardı; sadece kabullenmiş bir yürek sessizliği… O an içimde bir şey kıpırdadı. O sade sözlerin içinde öyle derin bir teslimiyet, öyle büyük bir incelik vardı ki… O gece eve döndüğümde kalem elimdeydi. Onun cümleleri hâlâ kulağımda yankılanıyordu. Yazmaya başladım — ama yazdıklarım ona değil, onun sabrına dairdi. “Gönül ektim, gül ellerin nasibi, Sabırla bekledim, ettim hasibi...” Her dize, onun sesinden süzüldü kalemime. Sanki ben yazmadım da, o yaşadı ben sadece tercüme ettim. Bir insanın acısını, tevekkülünü, Hakk’a sığınışını kelimelere dökebilmek… İşte o gece anladım: bazen şiir, yaşanmış bir duanın yankısıdır.