Diken Tarlaya Koştu

Naçar, dikenler gibi sarılsak ta toprağa
Gölgeler gibi uzansak ah beleşten
Desturu son vakte kadar ilkbaharın
Tırpanıyla tanışırdı ince boyunlarımız.

Evveli, kalbur ile elekte ter çekilir inceden
Yedi katır yükü hasadı bulurdu.
Döveni sap üstünde harmanı öküzün
Değme taze dikene tenezzülü yoktu.

Nicedir, açtı gözü fırkanın mide gurultusu
Cellât gibi ruhuna; ne dağ uluydu! Ne ova durdu!
Yaktı! Yıktı! Biçti! İnsan
Ekmek için açtığı tarla bile kurudu.

Nihayet, çekildi suyu ırmağın arklar kesek yuvası
Emeği ümitsiz nadasa çekilmiş
Nahak ile reçberin toprağında beleş
Dikene gün doğdu, yılana yuva.

Toprağı, taşlı tarlanın sabana kuvvet!
Azimle akan ter, çizilen o hudut
Saatlerce alt üst verilen bu cefa
Çekildi inine, diken tarlaya koştu.