Dik Olmak Şiiri - Kağızmanlı Mehmet Kesen

Ufak bir kasabada yaşıyordu
Mazbuttu kendi halindeydi
Aç yoksul yaşamıştı yıllarca
Ama el açmamıştı hiç kimseye
Karnı açtı ama alnı açıktı
Dimdik yürürdü gezerken hep
Mertti doğruydu her zaman
Fakirdi ama gururluydu
Yıllar yılları kovaladı
Zengin bir kadınla evlendi
Paraya da kavuştu şöhrete de
Çocukları oldu mutlu evliliğinden
Artık geride kalmıştı yoksulluk onun için
Kaptırmıştı kendini zenginliğin çarkına
Büyüdükçe büyümek istiyordu
Ticarette acımak yok diyordu
Ve acımıyordu kimselere
Ezip geçiyordu rakiplerini tek tek
Ta ki bir gün rüzgar ters esinceye dek
İşler tersine dönmüştü bir kere
Kazandıklarını kaybediyordu bir bir
Önce dostları kesti selamı sabahı
Sonra karısı ve çocukları terk etti evi
Bir başına kalmıştı koca dünyada
Yürüyordu ama eskisi gibi dik değildi
Yine mertti doğruydu kendince
Ama başkaları öyle görmüyordu onu
İşte buna dayanamazdı
Evet ezmişti rakiplerini ticarette
Ama asla hileye başvurmamıştı
Hep mertçe dürüstçe yapmıştı her şeyi
Sonunda dayanamadı bu ağırlığa
Çekip gitti buralardan
Yine o yoksul kasabasına
Sandı ki yine dik gezecek oralarda
Ama yanılmıştı bir kere
Dik gezmek için burada
Dik olmak lazımdı halkın gözünde
Ama diklik nerede o nerede
Diklikten eser yoktu artık onda