Didişmek. Şiiri - Fahri Bulut

DİDİŞMEK
Madem ölümlü dünya, madem hep gidiciyiz,
Gaflete düşme zalim, bilmelisin faniyiz,
Kardeş- kardeş yaşayıp, sevmek sevilmek varken,
Değer mi ben demeye, değer mi didişmeye?

Seni yaradan Allah, beni yaratmadı mı?
Kendi sıfatlarından, sıfatlar katmadı mı?
Tüm renklerle, ırkları, dünyaya atmadı mı?
Değer mi ben demeye, değer mi didişmeye?

Bilgelik sözle olmaz, okumak bilmek gerek,
Nefsini ıslah edip, insanı sevmek gerek.
Hakkı kendi özünde, arayıp bulmak gerek,
Değer mi ben demeye, değer mi didişmeye?

Hoş görüp insan sevmek, en yüce ibadettir,
Sevgisizlik hasetlik, özü kemiren derttir.
İnsandaki noksanlık, haddini bilmemektir,
Değer mi ben demeye, değer mi didişmeye?

Bugün varsan şükreyle, yarın var olamazsın,
Kayıptan Allah bilir, kulusun bilemezsin.
Bu dünyadan gidersen, bir daha gelemezsin,
Değer mi ben demeye, değer mi didişmeye?

Rızaoğlu, özle, söz birbirine uymazsa,
Konuştuğun her sözcük, bin altını değmezse.
İnsanlar seni görüp, selam vermez sevmezse,
Kusuru sende ara, kendini bir sorgula.
Eğer suçlu sen isen, acımadan yargıla.
12 02 2007
FAHRİ BULUT RIZAOĞLU
Gül alırlar, gül satanlar, yalanı çiğner yutarlar,
Cihana ışık tutarlar, cahili çöpe atarlar. Aydın Alevi canları...