Didiklemek Şiiri - Necip Zeybek

Hey be oğlum,
Doğmadım herhalde ben de,
Bu denli kötümser,
Bu kadar umutsuz!
Gördüm güzel günler,
Değildim hep böyle mutsuz…

Dinle oğlum,
Kiminle, ne yaşadığın kadar,
Ne zaman, nerede olduğunun da var önemi.
Hayal meyal hatırlarsın,
Belki sen de anlatacağım dönemi:
Uzun bir süre geçmedi çünkü aradan,
Sevgi ve saygı değerliydi paradan.
Ve görmezdi gösteriş müptelası, sözde kibar,
Bu memlekette şimdiki gibi itibar.
El üstünde tutulurdu akrabalık, komşuluk, dostluk,
Ve düzenlerdi ilişkileri yazıya geçmemiş bir hukuk…

Zengin miyiz sahi biz şimdi düne göre,
Yoksa daha mı fakir?
Eskiden de aslanın ağzındaydı ekmek,
Yoktu üstelik işi kolay kılan makine, alet,
Kazanmak için çok çekilirdi haliyle zahmet.
Ama toprak daha bakir, su daha temiz,
Ve daha maviydi ki gökyüzü,
Gülüyordu sanki daha çok insanın yüzü.

Eşek, köpek, sığır, davar,
Hayvanat bahçesi gibiydi avlular…
Üzüm, kiraz, nar,
Hevenk hevenkti bahçeler, bağlar…
Domates, fasulye, çilek, karpuz, hıyar,
Say say bitmez pazar yeri gibiydi tarlalar…

Hele de benim doğduğum,
Baba olduğum diyar,
Doruklarında çam, sedir, köknar,
Eteklerinde sümbül, papatya, ballıbabalar,
Belki de en güzel yeriydi yurdumun,
Renk renkti oğlum bizim dağlar.