Dicleye Atılan Karanfilim Ben Kitabım Çıktı

DİCLEYE ATILAN KARANFİLİM BEN
Peri yayınlar.Eylül 2007 çıktı.
Sevgili Fehat Sağnıçın yazdığı önsüz.
Dicle’ye Atılan Karanfilim Ben

Yurtsever olmanın, devrimci olmanın olmazsa olmazı insancıl olmaktır.

12 Eylül darbecileri binlerce “serçe yüreği” yaşamdan alıp, cezaevlerine,zulümhanelere koydular. Esirlere yaşatılan vahşetiyle dünyada eşi benzeri olmayan Diyarbakır cezaevinde uzun süre kalan şairimiz de bu zulümden payına düşeni fazlasıyla aldı.Onurlu duruşun bugünkü yansıması bu güzel şiirlerin ortaya çıkmasına neden olmuştur. Bu cezaevi ile ilgili birçok kitap yazıldı.Ama bu zulüm üreten fabrikanın şiiri hiç yazılmamıştı.İşte İsa Tekin o karanlık dönemin şiirini yazdı; insanın yüzüne bir şamar atarcasına Diyarbakır zindanını anlattı.

Vurulduk

Bir hançer vurur…

Bir kahpe kurşun…

Ezilmiş halkımın neferiydim.

Mağduruydum kavgamın!

Zülüm dizginsiz kusuyordu:

Vurulduk…

Kızıla bezenmişti Dicle:

Yenilmiştik…

Şair aynı şiirin bir başka dörtlüğün de ise zulmün boyutunu şu çarpıcı dörtlükle anlatıyor

(…)

Canım anam …

Dilini konuşmak

Ellerini öpmekte yasaklandı

Benim ülkemde

Sürgünüm,göçebeyim:

Yüreğim sana bu kadar yakınken

Yurtsuz vatanım kadar uzaktayım!

(…)

Şair bir yandan 12 Eylül zulmünün resmini çizerken,ülkem dediği Mezopotamya’daki faili meçhul cinayetleri de anlatır.

Sevdaya umut aramak

Geceler karanlık

Karanlıklar pusudur.

Kalleşçe tetik çekilir

İhanet daldan dala atlar.

İrkilir yürek

(…)

Şair aynı şiirin sonunun da ise,

“-Biz Diyarbekir’de çok yaşadık

Faili meçhulü

- Biz ensemizde çok his ettik

Soğuk tetiği

-Çünkü ülkesini sevmek…”

dizeleri ile zulmün şaha nasıl çıktığını en güzel şekilde ifade ediyor.

……..

Kitapta ilerledikçe Ahmet Arif’in şiirlerinin tadı hissediliyor.Orhan Kotan’ın militan duruşu görülüyor.

Ey Mezopotamya’nın Hüzünlü Prensesi

(…)

Sonsuza dek seveceğim

İster sıkıyönetim ilan etsinler

İster olağan üstü hal ilan etsinler.

Sevgim gizli ve anarşistçe değil

Kıvırmadım oportünistçe

(…)

Şairimiz kah Diyarbakır cezaevindeki bir “serçe yürek” olur, kah Dicle’ye atılan bir karanfil olur, kah Mezopotamya‘da sevda olur,akar. Ozanımız Dicle’ de tükenir, işkencede direnir, Mezopotamya’ da yeniden doğar “güneşin ve ateşin çocuğu” olarak.

Bu can çok kavga gördü,

Ölüm bir yana

İhanet bir yana,

Bu dağlar baştan başa…

Sürgün bir yana,

Mahpus bir yana,

Ama böylesini…

Tarih sayfalarına yazdıran

“Ateşin ve güneşin çocukları”

Sevdalı yürek taşırlar

Sol göğüslerinin alt yerinde?

Cümle yiğitlikleri kıskandıran

Mezopotamya’nın kızgın güneşi altında

Yediden yetmişe

Bir halkın sevdasını

Kanıyla canıyla

Esmer toprağa yazana:

Şairimiz her dizesinde ve dörtlüğünde sessiz çoğunluğun sesi, yüreği ve çığlığı olur.

İhaneti anlatır bir dörtlüğünde

(…)

Sağımda ölüm,

Solumda ihanet…

Ben eylül mağduruyum:

Cuntacılar gördüm!

İhtilalciler gördüm!

Ozanımız bazen sevdayı anlatır bazen zamansız ölen bir dostun ihanetini anlatır:

Hayatın Gerçekleri

İsimsiz bir günde doğdum,

Aynı gece vuruldum.

Ölümü omuzladım.

Sipandan geçerken.

Van gölüne düştü düşlerim

Göz yaşlarımla aktı gülüşlerim.

Önce ölümü gördüm,

Ardından korktuğum ihaneti…

Ve ders olur diye belki de

Hayatın gerçekleri?

Yalnız bıraktın be dostum

Kaç kişi kalmıştık…

Şu umursamaz,vurdumduymaz

Dünyada…

Şairimiz İsa Tekin öylesine cesur ve yüreklice bir şiir kitabı yazmış ki aşk olsun.

Binlerce tanığı, binlerce mağduru olan şiirler bir bir dökülmüş kaleminden, yüreğinden.

Ve böylece şiir dünyamıza tanıklı, mağdurlu, sanıklı şiirler girmiş İsa Tekin’in sayesinde.Teşekkürler serçe yürek…..

Ferhat Sağnıç