Dicle Şiiri - Ali Püsküllüoğlu

Giderdi yolda toz içinde
İnsan mı belli değil çorak toprakta ağaç mı ya da
Bir düşte yaslı yorgun
Olurla olmaz arasında

Yollara dağlara
Bir türkü gibi dağılırcaydı
Su ırmak akarcaydı
Gelsin yeniden dağlarıma derce

Sulamıştı biraz
Ellemişti toprağı parça parça
Duyumsamıştı her şeyi
Bilirle bilmez arasında

Dağın aşkı aşk değil
Gülün gülü gül değil
İpek örücüsü kılıç vurucusu
Sen sen ol sen değilce

Kent kaçkını sılasız yolcu
Bilinir ki yeniden yaşanmaz geçmiş söyle ona
Yorulmuş ayakta durmaktan ağaç
Uyumaz gibiydi uyurca

Ağzında gül taşıyan bir ejderha
Gözleri eski ev pencereleri
Kapalı açık yarı kapalı
Açıkta kapalıca

Toprak vermeyecekti istediğini kalmamıştı
Borcu insana yüz bin yıllardır
Çoğala çoğala derdi gele gele ağır
Çekmez gibiydi çekerce

Yaşı belirsiz yaşlılar gibi duygulu görkemli güleç
Yürek öksüz sanır kendini bahçe çiçeksiz kuş göksüz
Ey ölüm ey ölüm ey sonsuz ölüm
Dicle ulu bir sudur savruldu külüm Dicle’ye!