Dıbık Şiiri - Hanifi Kara

DIBIK (*)

Üretilen ne varsa, her şeyler olmuş dıbık
Buna rağmen benizler, kızarıp da solmuyor.
Ne olursun sen sen ol, samana çakma kazık
İcraat gerekiyor, kuru lafla olmuyor.

Eşeğe palan, semer; ata vurulur eğer
Değersiz kişilere; n’olur vermeyin değer
Habersiziz İslâm’dan, tanış değilse eğer
O hâle gelmişiz ki, selâm versen almıyor.

Öğrenmenin dışında, gereksiz soru sorma
İnsanlarla hoş geçin, kimseye tuzak kurma
Kalburla su taşınmaz, kendini boşa yorma?
Akıl yırtık bir çuval, ne yapsan da dolmuyor.

Tecrübeyle sâbittir, ne olur sen de inan
Bu günlerde çoğaldı, salyasın derya sanan
İki yüzlülük fıtri, “çokgen”e döndü insan
Öyle ki çoğu zaman, insan dengin bulmuyor.

Amelsiz olan insan, suyu kuruyan gölmüş
İmansızsa bir gönül, ot bitmeyen bir çölmüş
Neden ölürse ölsün, ölen ecelle ölmüş
Ecel gelmemiş ise, hiç bir canlı ölmüyor…

17/02/’18
Hanifi KARA

(*) Dıbık: Tuzak, hîle…