Dezenfekte Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Gölgelerin fısıltısı bir sabah tan ağarmadan fısıldıyordu
erkenden gitmişsin sen-aslın gitmiş suretin kalmış
o dar kapı aralığında

bir kişi daha vardı ki-seni beni düşünen biri
bir yanın ondaydı bir yanın bende
bazen bir siyah elbise yatıştırırdı kavgayı

onca yıllık aşkımızı silmiştik bir kalemde
yakıp sevdamızı savurduk küllerini denize
gömsek kabul etmezdi toprak- kustuğu gibi mazinin
bir hortum sanki birden aniden-kapkara bir rüzgar çıktı

savurdu ki külleri ters yöne-orda öyle sırılsıklam
ve şimdi üstümüz başımız her yanımız kül yığını

yaşanan her güzel an yüzümüze karşı sallıyorken işaret parmağını
anlamıştık ikimiz de - geçirmiştik sevme çağını
ne sen ne de ben eskisi kadar artık asla sevemezdik
gençlik günlerimizdeki gibi

aşk bulaşıcıymış derler ki en kötü virüs/müş
şimdi herkes- sevdamıza mekan olan her yer
kırgın bize küs
her yanımız kül yığını
her yanımız kül yığını

26/Mart/2017/Pazar/Bodrum