Deyz'oğlu 2 Şiiri - Rifat Kurtoğlu

Şu bizim köylüye kimler ne yapmış,
Beni bir düşünce sardı Deyzoğlu
Millet birbirinden eyice kopmuş,
Ah bu gözler neler gördü Deyzoğlu.

Kimseden kimseye kalmamış saygı,
Babadan oğla karşı bir kaygı,
Büyükte küçükte o bencil duygu,
Şu aklım izanım durdu Deyzoğlu.

Şimdi hatır gönül sözde yaşıyo,
Vefasızlık riyâ boydan aşıyo,
Gardaş gardaşını öndüç kaşıyo,
Cümlede adamlık vardı Deyzoğlu.

Gine zengin zengin fakir fakirdi,
Düğün de dernek de şıkır şıkırdı,
O insanlar mütevazi vakurdu,
Hırsızlık soysuzluk ardı Deyzoğlu.

Harmanda kalanı kaldırırlardı,
Ambarı boş usa doldururlardı,
Olmadık çareyi oldururlardı,
O eski insanlar erdi Deyzoğlu.

Komşu komşusuna gelir giderdi,
Keder hepsine aynı kederdi,
Birinin yasını biri güderdi,
Herkes birbirine yârdı Deyzoğlu.

Sanki tek bir beden tek yürek gibi,
Dinlenirdi konuşurken erbâbı,
Ortak kullanırdık kaşığı kabı,
Herkes bir kazandan yerdi Deyzoğlu.

Biz bizi unuttuk bak gide gide,
Herkes birbirine kin güde güde,
Belli mi kim torun kim ebe dede,
O eski muhabbet sırdı Deyzoğlu.

Ya biz çok değiştik ya da bu asır,
Yüzyılın suçu ne bizdedir kusur,
Bence nefsimize olduk da esir,
Araya nefisler girdi” Deyzoğlu.

Niye kendim için dünyada çabam,
Neden uzağımda hısım akrabam.
Meğer ne haklıymış rahmetli babam,
“Et tırnakla gerek.” derdi Deyzoğlu.

Nasıl da medeni olduk bak güyâ,
Dünden geri gittik çağdaşlık diye,
Niye bu hâllere geldik biz niye,
Yoksa gözümüz mü kördü Deyzoğlu.

Fertten ferde sevgi olmalı niyet,
Sevgisizlik bir yaşanmaz eziyet,
Mâlesef ülkemde aynı vaziyet,
Bizi can evinden vurdu Deyzoğlu.

KURTOĞLU’YUM işte budur kederim,
Kin güdene gine sevgi guderim
Soranlara bâki selam ederim,
Ayrılıklar hayli yordu Deyzoğlu.

17-Ocak–1998

(Söyleyiş biçimi yerel Çorum aksanıdır)