Devşirme Şiiri - Abdullah Korkmaz Aki

devşirme

kendi kendimi devşirdiğim topraklar

bir yarasanın çığlığıyla vuruluyorum

önce gölgem düşüyor yere

renkler koyuya çalınıyor

bir parmak acı damağımızda

kıvılcımlar kuru yaprakları

iştahla yiyor

iken

sesim bana geri dönüyor

sesim beni kendime

çarptığı dağ çoğalmakta

bütünü kendisinin içine gizlenmiş

ısrarı dağılmamakta

kendi kendime devşirildiğim topraklar

çatladı ve çizgileri

ülkeleri ayıran sınırlar gibi

insanı insandan ayıran da budur

bağlayan yollar, sokaklar

isimlerini tam bilmediğimiz,

hep anımsadığımız

insanların verildiği

benim adımsa unutmamam için

en azından bir çıkmaz sokağa verilsin

beklentim, tesellim

tohumlarımdır henüz hayattayken

yuttuğum

su yürürse bedenime, yeşerirlerse benden

kendi kendimce devşirilesi topraklar

nerdeyse ölmüş yaşlı bir adam

zaman diyor sanki buralarda

daha hızlı geçiyor

kollarını açmış iki yana

hayatını ortalıyor

yüzünün asıklığını gizlesin diye

kafasında bir şapka

sustuk artık sözlerimiz ölgün

zaman diyor sanki burlarda

her şey var artık mümkün

ağaçlardan geçilmiyor o zamanın

gerçekleri dar ağaçlarda..

kendi kendimde devşirilen topraklar

saatin yönünü şaşırdığı

güneşin renklerini bahara saçtığı

zannımca bahar

dilsiz bir papağan hükmünde

sonsuz kere manayı

manasız bakan gözlere sokar

okumayı bilenlere

önünü değil

öteyi görenlere ki asıl mesele

budur

sonsuz kare manayı

yazan

dilediğine buldurur

kendi kendimden devşirdiğim topraklar-

da çiçek açmaz

ve aslında HİÇBİR ŞEY

kendi kendine olmaz