Devriye… Şiiri - Emel Çetin

I.

orayı bilmiyorum
şehrini
burada gümüş kaldırımlar
ışık hüzmesi tepeler
birde rahmet akşamlarında
pırıl pırıl pırıldayan
sokak lambaları var

deniz yok
küçük su birikintilerinde
yakamoz avlıyorum
bazı geceler.

bazı geceler,
semanın çobanıyla oynaşıyoruz
adı venüsmüş
bakışları aynı sen...

II.

okul bahçesindeki ağaç
kalp siluetini kaybetti
sanırım, kıştan.
yazı diliyorum
yazıyorum sonra
camdan...
candan...
ahh /yaz/, bir gelsen...

III.

o şehri bilmiyorum...

hep yaz diyorlar
hep bahar gerdanı...
bir de, var mıyor dilim
ama diyorlar ki,
maşuk eder adamı...

korkuyorum...

IV.

adanın kalbi yok.
kordonu, gerdanı
martısı bile yok

İzmiri düşünüyorum da,
artısı da...

Ama, abartısı da yok.
sade.
taş, taş olduğu için taş
kaldırımlar yağmur varsa yaş...

V.

birkaç güne
belki haftaya
doğacağım anılardan

bana geldiğin gün

şiir gibi
şehir gibi

hep birazını bildiğim

her takıldığımda
bizden bir şeyler damıttığım...

anne şarkıları gibi işte,
belki o yüzden anonim!

VI.

bu yıl pazara geliyor
ne zaman pazara gelse
o gün
ışıklar nazara geliyor...

mart oysa,
herkesin bildiği...

bulutlar nasıl bu kadar kararıyor...

VII.

orayı bilmiyorum ya işte,
şehrini...

korkuyorum.

anlamıyorum birde

koskoca gün diyorlar...

her devriyede

vakit daralıyor...

VIII.

adanın kalbi yok.
kordonu, gerdanı
martısı bile yok

korkuyorum...

Neden?
Neden, bilmediğim bir şehri
bu kadar özlüyorum...