Devrin Bedevileri Şiiri - Abdülkadir Karaca

Başımızı senin okşamanı isterdik ve bizi korumanı
Yalanın nefes kadar tabii solunduğu bu düzende
Biz Enes misali dalsak bile oyuna
Senin gibi okşayan eller olmayacak biliyorum
Senin öğrettiğin gibi öğretilmiyor hiçbir doğru
Ve senin hoşgöründen eser yok insanların bildiklerinde
Demek ki onlara da senin öğrettiğin gibi öğretilmemiş
Yoksa ne mümkündü bir çocuk sevilirken tüm cehaletiyle şaşırmak
Bilmiyorlar ki namazda bile Hasan'ın sırtına çıkmasına müsaade ettin sen
Hüseyin'le oyunlar oynardın ve devrin bedevileri şaşırırdı
Çünkü onlar çocuk sevgisini bilmezlerdi
Tükenmiyor
Devirler değişse de devrin bedevileri

Bir bayram günüydü Medine de
Medine çocukları en güzel giysileriyle cıvıldaşırken sokaklarda
Bir çocuk çökmüş duvarın dibine ağlıyordu
Neden ağladığını sordun
Babasının şehit olduğunu anlattı çocuk ardından yakasına yapışan kimsesizliğini
Gözlerin doldu ya Resulallah
Ben Ebu Kasımım dedin çocuğa,ben baban olsam Ayşe de annen ne dersin
Ne denilirdi ki,sözden öte söz lazımdı anlatmaya
Fikirler çocuğun gözyaşlarına düğümlenmişti
Titrek bir nağmenin tüm boğukluğuyla koptu küçücük dudaklardan evet
Artık o da bayram çocuğuydu hem de bayram çocuklarının en mutlusu
Baba peygamberdi artık,uğruna alemler yaratılan resul-u ekberdi
Bu sevgiye şahitti Medine,bir köşede anlamaktan aciz devrin bedevileri
Şimdi şahidin sen olduğunu bilenlerin sevgisine muhtaç çocuklar
Bazılarının silah oluyor oyuncakları
Bazılarıysa kurşunlar altında doğup yaşamaya çalışıyorlar
Kısacası biz sevgiden aciz tutunmuşuz bir köşesine dünyanın
Senin sevdiğin gibi sevmiyor kimse
Ve sevmeyi öğrenemiyor bu devrin bedevileri
Sen severdin bizleri ey nebi
2005-03-24