Devrimin Çocukları Şiiri - Ünal Türkoğlu

I
Keşke düşünmeseydim, kör yaşasaydım,
Bir taş kadar sessiz, bir yaprak kadar hür.
Şimdi yüreğim yangın yeridir,
Fikirlerim kıvılcım, sözlerim kor.

Tüm zincirlere vurulmuşluğa isyanım,
Karanlığa sırtımı döndüm.
Sabahı bekliyorum, o kızıl şafağı,
Çünkü devrimin çocuklarını doğuruyorum!

II
Dağlara söylüyorum adını özgürlüğün,
Rüzgâra karışıyor haykırışlarım.
Yüzyılların karanlığını yırtıyorum,
Bir ışık olup düşüyorum sokaklara.

Duvarlar yıkılacak, sınırlar eriyecek,
Ben ki ateşle suyun kardeşliğiyim!
Yarınlar bizim, biz ki umudun ta kendisiyiz,
Çünkü devrimin çocuklarını doğuruyorum!

III
Bir şiir yazdım, kanla, terle, gözyaşıyla,
Her dizesi bir isyan, her hecesi direniş.
Yüreğimde taşıdığım o büyük sırrı,
Fısıldadım rüzgâra, dağlara, denizlere.

Düşlerimiz bir gün gerçek olacak,
Karanlık çekip gidecek, güneş doğacak.
Biz ki ölümsüzüz, biz ki yenilmeziz,
Çünkü devrimin çocuklarını doğuruyorum!

IV
İçiyorum acıyı, kadehimde hüzün,
Yarınlara inat, bugünü yakıyorum.
Sevdaya yenik düşmeden, yalnızlığa inat,
Bir kıvılcım bırakıyorum ardımda.

Gecenin en koyu yerinde yürüyorum,
Yıldızlar sönse de yolumu kaybetmem.
Ben ki devrimin neferi, halkın sesiyim,
Çünkü devrimin çocuklarını doğuruyorum!

V
Uyan artık ey halkım, uyan!
Bak, şafak söküyor, gün doğuyor.
Ellerimiz birleşirse eğer,
Dağları devirir, denizleri aşarız!

Özgürlük türküleri söylüyor çocuklar,
Yarınlar bizim, yarınlar umudun!
Biz ki ölümsüzüz, biz ki yenilmeziz,
Çünkü devrimin çocuklarını doğuruyorum!