Devrim Tiradı Şiiri - Necdet Karasevda

Van Gogh’a…

kirpiklerinde kırılıyor ışınları güneşin
akşam oluyor bilincinin inci mercan tepelerinde
düne ait ne varsa içinde,
hepsi şimdi farklı biçimde.

eski kentin, bu esrik saatinde
perilerin tılsımını bozuyor çapkın çınarlar
aşka kanat çırpan göçmen kuşlar
dönüp duruyor dudaklarının üstünde.
dudaklarında kızılca kıyamet,
bir afet,
yanaklarında neron’dan kalma bir vahşet!
ıslıkların ıssızlığında,
ıslak bir mezar şarkısı gibi gelmede gece.

aşk bir labirent yalnızlığıdır diyor gözlerin
susuyor sözlerin eflatun bir boşlukta.
gecenin simsiyah atları
dörtnala dolarken koynuna,
korkudan titriyor kaşlarının ortasında
bin yıldır tüneyen kör baykuş!
görüyorum!
eski zamanlar, antik zanlar
çanları çalıyor kulaklarında
korkuyorsun!
unutuyorsun tüm devrim şarkılarını
yitik ve eski bir sokakta!

alnına değen sıcak
ve ıslak
bir dudak
gibi kurşuna döndüğünü fark ediyorsun
tüm öpüşlerin.
tüm gülüşlerin
aslında mor bir ölüş olduğunu
söylüyorsun gecenin kulaklarına!
İçin için içip zehirli bir nehri
içine dönüyorsun!
sonra!
ürperiyorsun,
‘devrim! ’
deyip deviriyorsun tümceleri kör sunaklarda
susuyorsun!

acıyla çıkıyorsun kalbinin içinden
sokağa, devrime yeniden dönüyorsun.
en büyük devrimin
aşk olduğunu fısıldıyorsun bana şimdi
üzüm suyuyla yıkanmış kelimelerinle.
yollarda ölmeyi, kollarda ölmeye tercih ettiğim
paranoyak zamanları sildim!
diyorsun belleğimden…

bellek her şeyi silebilir sevgilim
efsunlu mor zamanlarda
çiçek veren bir aşkı asla!

eski kentin, bu esrik saatinde
tılsımı bozuluyor tüm uzun koşuların,
konuşmaların!
bir bir başı kesiliyor
tarçın kokularının gölgesinde büyüttüğün anıların.
istasyonların,
hükmü yitiyor artık
bitiyor en güzel şarkısı mavi kırlangıçların.
devrim şarkıları susuyor artık
eski gramofonda.
fonda kırık bir sandalye resmi,
ve yüksek ökçeli bir iskarpin!
hazin!
çok hazin!

kemanlar kırılıyor,
susuyor tüm ürkek kuşları kalbinin.
derin bir ahla,
bembeyaz bir günahla
uyanıyor bir aşk sabahına
hünkâr-ı yegâh!

[email protected]