Soğuk kış günlerinden kalma kimliksiz acılar büyütürdüm saksılarımda.
Gözyaşlarım intihara teşebbüs eden avuçlarıma öykünürdü.
Samimiyetsiz bir aşkı yakasında gül gibi taşıyan insandım oysa.
Hangi ara heybetli bahanelere büründüm.
Yoksulluğum bile vız gelirdi aç bıraktığın duygularıma.
Devrimci bir parka örterdim yüreğime en fazla.
Bir de kar suyuna aşina postal çekerdim ayağıma.
Kursağımda yurt kuran heveslerle yürürdüm.
Azmim inadımı örgütleyecek bahaneler bulurdu muhakkak.
Çünkü aşk bilindik cümlelerle anılmaktan öte olmalıydı.
Ben de elimi korkak alıştırmadım.
Kan kusan şehrinin ne kadar duvarı varsa,
Hepsine tek tek;
“Aşkın devrim ise ben en büyük devrimciyim” yazdım.
Gözün kesiyorsa top yekün mücadeleye,
Kanımın son damlasına kadar varım.
Kayıt Tarihi : 18.3.2020 15:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
