Devrilmeyen Alem

Bunu Marakeşten yazıyorum.
Majorelle Jardin bahçesindeyim.
Ah Menekşeler, türlü çiçekler.
Güzel koku yarışındalar.
Kokmayanları küstürmüşler.
Onlara kokunu ezberleteceğim.
Bekle beni Elizabet
O gün geleceğim.

Belki Oriyent Ekspresteyim.
Kompartmanda misk amber kokusu.
Çöl gecelerinin bakır rengi saçlarının rengi.
Ve lokomotifin canavar gürültüsü.
Ne kadar uzaklaşsamda,
Ah bu bizimkisi.
O gün geleceğim
Elizabet bekle beni.

Güvertede çığlık çığlık martılar,
Ciğerlerinden çıkan adımız,
Sana yine mektup yazıyorum
Her yanda o büyük sancımız.
Bu kez Şangay gemisindeyim,
Mavilikler denizindeyim.
Beni bekle Elizabet
Birgün geleceğim.

Sonunda Afrika dediklerindeyim.
Sıcak buralar umulmadığı kadar,
Elleri yüzleri memeleri siyah insanlar
Fakat yürekleri bir o kadar ak
Sinekler böcekler bolca toprak.
Yüzlerinde gururun kaslı resmi.
Ve boyunlarında türlü hayvan kemikleri.
Duramam buralarda gidecegim.
Elizabet bekle beni
O gün geleceğim.

Tibetteyim, en sevdiğin şarkı çalıyor.
Şaşırıp kaldım buralara.
Turuncu eteklerinden dağılmış boncukları topluyorlar
İnsanlar canlı ceset.
Aradıkları nedir bilmiyorum
Ama ben hepseni buluyorum.
Bilge gözleri keskin, tam isabet.
Enselerinde uzamış saçları,
Neredeyse kesecegim.
Bekle beni Elizabet,
O gün geleceğim.

Unutmadan, İstanbul'da
Şimon Levi'ye iki altın yüzük yaptırdım.
Ölçüsünü gül dalından verdim,
Parmağınınkini unuttum.
Parasını peşin ödedim.
Elizabet bekle beni
O gün geleceğim.

İnan bana günler çabuk geçecek.
Başaklar sararır sararmaz.
Düğünümüz olacak belki,
Çocuklarımız yaramaz.
Biliyorum söylemene ne hacet
O gün gelecegim
Bekle beni Elizabet.

Kırmızı sana çok yakışır
O gün kırmızıları giyin
Eteğin uzun olmasın
Merdivenden yavaş in.
Sarı saçların dökülsün,
Akar olsun zarafet,
O gün geleceğim
Bekle beni Elizabet.

Yazmamı istemedin
Bende yazmıyorum.
Bir işaret fişeği gibi
Karanlıkta patlıyor yalnızlık
En kılcal damarında, biliyorum.
Yok bu böyle olmayacak
Bekleme beni Elizabet
Birgün gelirim elbet!

Kutalmış Tonyukuk YILMAZ. 2017©