senin olmadığın bu koca şehirde
adım sevda zayiatı diye geçiyor
elim ne zaman telefona gitse
gözümün önünden
kapımdan eksik etmediğin haksızlıklar geçiyor
çaktırmamaya çalışıp şiirlere buladıkça ellerimi
avuçlarımın içinden kayışının bilmem kaçıncı hatırası dökülüyor
alışkanlık olmuşsun besbelli bende farkındayım
fakat
gönülde vefa duygusu tavan
istesede silemiyor
varlığında bile milyon tane yalnızlığa tanık olmuş gözlerim
sayende hiç bir kalabalık içinde özünü kaybetmiyor
Allah bilir kaç yalancı bedende kaç bin ceviz kırmışsın ama
aşk edebiyatında senin sevmelerin pür-i pak
bizim yürek yangınımız ise devrik cümlelere konu oluyor
Yüreğinden dökülen hüzün yüzünün masum tebessümlerine çarpınca hani parlıyor ve buğulanıyor ya gözlerin; işte ölünce beni oraya defnedin..
Kayıt Tarihi : 30.9.2015 18:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
DÜŞÜNCESİZ PRENS
