Devran Dönüyor Dostlar! Şiiri - Sadık Doğan

Devran dönüyor dostlar!
yine aynı hikaye
hep o kumpanyalar.
bir varmış, bir yokmuş...
işte böyle başlar bütün masallar.
sonra bilindik senaryolar:
atılan çamurlar üstümüze,
diri diri yakılan umutlar,
kadınlar, erkekler, çocuklar,
yani öldürülen canlar
ve yitirilen insanlık.

Devran dönüyor dostlar!
işte 21.yüzyıl,
işte ortaçağ.
lisanlar, yüzler farklı belki
ama niyetler apaçık ortada.
figüranlar oynuyor oyununu,
ya oyun bozanlar
yani mezarı kazılanlar.

Devran dönüyor dostlar!
yüzler gizlenmiş,
boyanmış gözler.
her şey allak bullak
hep aynı maskeler.
Devran dönüyor dostlar!
dün sizdiniz kurbanlar
bu günkü kurbanlar biz;
siz nasıl yürüdüyseniz ölüme
yarınlarımızı yaşatmak için,
neden sürüklendiyseniz kadere
ve niçin geçtiyseniz bu yoldan
biz o inançla yaşıyoruz yoldaşlar!

Devran dönüyor dostlar!
karanlıklar kalkmıyor üzerimizden
oysa biz maviliklere adanmışız;
hakketmedik bunca işkenceyi
istemeyiz ışıksız geceyi
biz yarınlara aşığız.
ve savaşmak için yaratılmadık.
kanla büyütmek başağımızı,
ekmeğimize kan doğramak,
şarabımızı kan kırmızısı içmek,
bayrağımızı kan ile çizmek,
hiç mi hiç aklımızdan geçmedi.

Devran dönüyor dostlar!
avuç içinde artık dünya.
nere gitsem aynı sesler
nereye baksam aynı yüzler
yani hep bir tornadan çıkmış insanlar.
susmalar hep bir ağızdan
linçler hep bir koldan.
vur deyince vuruluyor, dur deyince duruluyor.
ey canlar, bakın canana nasıl kıyılıyor,
ey insanlar, insanlık elden gidiyor.
bilinsin artık bilinsin
bizim kavgamız burada bitmiyor.

Davamız divanda görülecek, görülüyor…
Hesabımız zafere kadar sürecek, sürdürülüyor…

28.12.2005/Osmancık