Devran. Şiiri - Fehmi Tazegül

Umut bahçesi solmaz son gül.
Elindeki çiçeklerini belki verir,
Yine rengin solmuştur gönül.
Sabret yokuş biter düz gelir.

Ölmeden giymişiz biz kefeni.
Yalan dolanlara takma kafanı.
Sen üzüldün sürmedin sefanı.
Şimdi kötülükler bize sırlaştı.

Gönlümde hiç olmadı hazan.
Bu nasıl devran nasıl düzen.
Hep öttürürler düdük borazan.
Şerefle şerefsiz bunlara şaştı.

Umut yoksa can dostu bırakın.
Bizlere bunlar söylerler yalan.
Artık olmasın kölelik merakın.
İnsanı bulamam işimiz zorlaştı.