Devran Şiiri - Şefik Koman

Bu ne devrandır ha beyler…
Nalıncı keseri gibi hep size keser,
Talancı, yalancı,
Kanını emerler yoksul milletin
Dur diyen olmaz…
Birde yabancıları getirip kodular ülkeme,
Muzır ettiler…
Karargâh üsler…
Beyleri, köpekleri,
Sizi bekliyoruz dediler.
Dönen çarkları devran,
Ölüm çığlıklarını seyran bildiler.

Bu seyran;
Bir cellat bakışı gibi haşin ve alaycı,
Ulus ihanetinden,
Ana iniltisinden acı ve yakıcıdır.

Toprağı işleyenler tırnaklarını döktü,
Siz uzattınız.
Demiri döven, binayı ören, madene girenler kötürüm oldu,
Siz yattınız.
Bu yurt Memedindi siz paylaştınız. Kıran çöktü Anadolu’da ömre,
Size değmedi ucu.
Tarlada o terledi, cephede o öldü,
Toprağım…
Vatanım… diye
Ama onun olmadı hiçbir zaman,
Ona kalmadı
Öldüğü toprak bile…

Hep hanım elliler yakaladı yağlı kuyruğu,
Hep hanım elliler bağladı nasır elleri,
Gırtlağını hep hanım elliler sıktı güçsüzün,
Hep o eller çaktı imzayı ak kâğıtlara.
Milletimin yoluna hep onlar çekti seti,
Yoksulun kemiği, eti,
Yapıtlarında harç,
Midelerinde kanlı lokmalar oldu.
Sonra…
Daha sonra…
Daha sonra…
Çalışarak ölen ve ölerek çalışan halk
Şuna, buna,
Ucuz bir kurşuna layık sayılarak vuruldu.
Yani: “Birkaç kuruş için,”
Yani: “Bir ekmek parası için.”
Geçim onu Belçikalara, Almanyalara fırlattı.

Geçenlerde,
Resmini istemiş çocuklarının Hakkı Usta:
“Özledim” diyor çok…
Ama çok fazla…
Günü karartanlar,
Ağalar ve kompradorlar,
Yanacakları güne değin, güneşe düşman olurlar,
Fakat:
Yakar, azar azar,
Ah ü zar,
Kalede suru,
Dağda kayayı,
Mahzende tuncu,
Yakar…
Yakacaktır…