Devir Değişti Şiiri - Mehmet Lütfü Aydın

Şimdi toplu ölümler moda
Bir vuruşta binlerce ölü
Ne bir toprak yığını ne de bir mezar taşı
ne karanfil ne de gül
Kuru otlardır süsü, altında yatanların
Şimdi toplu mezarlar moda

Her yerde kan, acı ve gözyaşı
Fonda Chopin'in cenaze marşı
Kulaklarda isterik kahkahalar
Şehvet kokan gözlerde pırıl pırıl Şeytan'ın kirli yüzü
Azrail'in işini devralmış yardakçılar

Ziyafet sofrası hazır
Mönüde yok yok
Ana yemek füzeler
Garnitürler nükleer
İçecekler kimyasal
Aşçılar poz veriyor basına
Tiril tiril garsonlar el pençe divan
Bekleniyor yalanarak konuklar
Şimdi toplu yemekler moda

Cephelerde değil,
Ölüm her yerde artık
Ayırmadan yer, yurt; kıta, memleket
Karada, havada, denizde
Yatakta, okulda, metroda, çarşıda, pazarda, tiyatroda, diskoda
Genç, yaşlı; çoluk, çocuk; kadın, erkek demeden vuruyor her yerde ölüm
Vuruyor acımadan

Afganistan’da, Irak’ta, Filistin’de, Lübnan’da
Ve ülkemin dağlarında, kentlerinde kol geziyor özgürce
Alkıştan nasır tutan elleri selamlıyor küresel terör
Ve küresel gözlüklerin ardından keyifle izleniyor manzara
Zevkten dört köşe küresel efendiler
Kadehler zafer için kalkıyor
Kan kokuyor gülüşler

Eskidendi anlı şanlı ölümler
Cephelerde tebdil dolaşırdı Azrail
Bir kurşun olurdu bazen
Bir tüfeğin ucunda bazen bir süngü
İcat oldu diye tüfek, bozulmamıştı mertlik
Susardı ansızın devasa bir yürek
Sonra biri, biri daha onurla
Desene benzerdi kurşun izleri
Kiminin alnında kızıl bir mühür
Kiminde yanağı süsleyen bir gül
Ve kiminin yüreğinde sevgiliye sunulan son bir karanfil

Devir değişti
Öldüren değişmedi
Şimdi toplu ölümler moda