Devinim Şiiri - Nedim Kaya 2

Ben hayata gülümseme ile başladım
Kuş uçar, çiçek açar, çocuk gülerdi
Sonra bir bir vuruldu, kirletildi, katledildi
Kuş sapanla, çiçek aşkla, çocuk kurşunla
Tanık yazıldım bütün yeryüzü cinayetlerine
Boynuma giydirilen yargılar ve yaftalarla
Hüküm giydim bir asra tanık olmaktan
Müebbet mühletlere bölündü zaman
Üzüldüm ağladım ve sustum sonunda

Susmak, yani bu ıssız çıkmaz sokağımdan
Ritüel devinimlerle girdaplandığım bu yerden
Gitmek istedim, kum taneleri birikiyorken ayakkabılarıma
Kendime sığınacak bir devir, bir kara parçası aradım
Kaçmak ve kıskıvrak yakalanmak istedim
Henüz tenlere değmemiş kalpten bir dokunuşa
Oysa nemli saç örgülerinden sıyrılmıştı şehvet
İki sokak ötede ayaklarıma dolandı
Düştüm, yıkıldım sarmaş dolaş
Yosma bir el değdi Yusuf mahremiyetime
Bir zindan kapısı daha aralandı yüzüme

Halbuki düşkünlüğüm ve acziyetim değildi esaretim
Kurtların ve yamyamların homurtularına kulak kesilirken
Duyamadım içimde zonklanan sessiz çığlıkları
Meğer insan önce kendine zindan olurmuş
İçinde göç eder, uzaklaşır, kaybolurmuş
Ve ruhunda inşa olur mescitler, manastırlar, mabetler
Ben ise sökmeliyim içime demirlenen ukdeleri
Taşlayarak benliğimde saltanat süren şeytanları
Bir ufka bilenmeliyim serperek ruhumu diyarlara
Yola çıktım, önümde zorlu yokuş, dalımda kızıl elma