Deve İzi Koz iken Şiiri - Ahmet Yozgat

Bakmayın sakin sakin duruşuma,
İçimde bir dev saklı,
Kim haklı, kim haksız şıppadanak bilirim;
Yere, göğe sığmaz kahrolası kibirim!
Kendimi sanırım, Karaoğlan;
Bu sanı bana miras kaldı babamdan…
Oysa kellerden bir Keloğlan’ım,
Kaynar kanım,
Yanar ocağım,
Dibi tutar kazanım…
***
Kafadan kızdım bir gün,
Ve “bir varmış”ın düştüm peşine;
”Bir yokmuş”un ise karışmam ben işine…
Dedim kendi kendime, iyisi mi;
“Dalayım hususi öyküme…”
Evvel zamanda iken bulayım kendime bir eş,
Vurdum Kaf’ın yoluna,
“Takayım dünya dilberini koluma…”
Kalbur samanda iken doğdu üstüme güneş.
Saman sarı, gün sarı,
İkisi de birbirinin ayarı.
Az az iken, uz uz iken rengârenk,
Ekvatora çiçek ektim bir hevenk.
Anam evde kız iken, oldu da bitti her şey,
Deve izi koz iken, bana oldu bir garip şey.
Samanyolu’nda saman kaçtı gözüme,
Harman yolunda buğday doldu izime.
İzime basa basa yöneldim kutup yıldızına,
Gemimi tahsis ettim bir padişah kızına.
Karatavuk kömürcü iken yardım yedi denizi,
Ala saksağan berber iken pamukladım benizi,
At ekmekçi olmuş bu sıra, yolum üstünde yürür,
Kara köpek, dülger olmuş marangozhanede ürür,
Deve, bez satan bir pırtıcı ta Nazilli’den,
Horoz, tellâl iken bir çan almış zilciden,
Tavuk ise saatçi kesilmiş insanların başına,
Boz eşek, tuzcu iken ak düşmüş karakaşına.
Koyun, hâkim kesilmiş; adalette hüküm vermede,
Kıl keçi, müezzin; minarelere çamaşırlar sermede.
Tilki, simsar olmuş at alır, eyer satar,
Kör kedi, bir çuhadar; çul tartar, çuval tartar.
Burası bir başka alem Allah inandırsın sizi!
Masalda sanırsınız kendinizi…
***