Devamı gelmeyenler... Şiiri - Emre Özeren

Herkes susmuş; sen doğruyu söyleme!
Dostun da olsa serer seni yere.
Sus! Haksızlığa aldırma bir kere
Yok olursun, cismin kalmaz yok yere.

Neyse de; kulak tıka her bir şeye,
Doğru isen sırtın gelmez hiç yere,
Sonuçta galipsin; çıkarsın göğe,
Duyulur sesin inleye inleye.

--

Kırılganlığımla bir ağaç dikiyorum kendime
Hüzün kokacak biliyorum, kökü olabildiğince,
Nefretlerim sinecek o narin gövdesine
Dökülecek yaprakları bir bir yeryüzüne.

--

Kurallara boğulmuş beynim
çıkmaz sokak arıyor,
suratıma üflenmiş nefsin
hayaliyle boğuşuyor

Acımsı bir tat var ağzımda
genzime dokunup da yakıyor
yutkunurken her solukta
boğazıma takılıyor.

--

ne çıkmaz sokaktır böyle!
içinde kaybolduğum
yüzüne gülüp gülüp
inceden somurttuğum.

Karamsarlığımdandır belki
böyle dumana kapılmam
Güneş görünce kendimden
Soyut kalıp uzaklaşmam.

--

Ağlamak ağır geldi bu defa sana belli
gözlerinden anlaşılıyor ne kadarda dertli
belki yediğin son kazıktır en ağırı bu denli
hissedebildiğinden daha zor ve kederli!

Gülmek çok iyi gelecek bu defa bana belli
Gözlerimden anlaşılacak nefretimin rengi
Belki vurduğum sok kazık olur en ağırı bu denli
Hissedebildiğimden daha zor ve kederli.