Deva Sur Şiiri - Evren Özcan

Sözlerim bulut kokuyor bu aralar,

Gözlerim ateş dolu dolu.

Arada sendeliyorum,

Düştüğüm yerler oluyor bazen.

Sonra haydi kalk diye bir ses kulaklarımda,

Bakıyorum etrafta hiçkimse yok.

Ufak bir şaşkınlık, derken ayaktayım.

Yürüyorum, biraz da koşuyorum,

Yine düşüyorum, sarhoş gibi.

Doğrulmaya çalışıyorum.

Dik durmaya…

Derken burnuma bir koku daha geliyor,

Sözlerim sen kokuyor, söyleyemesem de.

İnsan idrak etmekte zorlanıyor,

Neden durduk yere oldu bunlar diye.

Ancak durmuyor ki, durmadan oluyor birşeyler.

İyi şeyleri daha bir kucaklamak lazım sanırım.

Çivilerin üzerine düştüm sanki, çiçeklere sarılıyorum ellerimde dikenler.

Otobüs durakları sahte gibi, hiçbir yere gidesim yok,

Bitsin diye gün, uykuyu hiç sevmesem de,

Uyanmamacasına uyumak arzusu tünedi.

Kahveyi bu yüzden daha çok seviyorum,

Kendi kendime hatır ediyorum.

Yine düştüm, başımı da çarptım bu kez,

Unutmak ve acı ile tanıştım.

Kalk diyor bir ses, kalk.

Sen yürümek zorundasın.

Ayağa kalkıyorum, bakıyorum etrafa hiçkimse yok!

Kim var orada?

Biri bana kalk diyor sürekli,

Ayağa kalk!

Dik dur!

Düşmemeye çalış!

Düşersen de tekrar dene!

Aklımın içinde değil bu ses,

Biri gelip kulağıma kulağıma söylüyor.

Ayağa kalk!

Bir kaç adım, sonra yine düşüyorum.

Üşüyorum bir de ben,

Bu koyu sessizlik ve sensizlik.

Sessizliği elbet birileri böler,

Sensizliğin senden başka ilacı yok.

Ancak sen de tükenmişsin,

Devayı sur’dan beklemekten

Başka çare yok.

Kalk, haydi kalk,

Güneş’i takip et,

Kendin için olmasa bile,

Kalbinin atmasını isteyenler için.

Senin ihtiyacın sana gelmese de,

Birilerinin sana ihtiyacı var bunu unutma!

Diyor.

Evren Özcan

26.10.13 Cts 20:15