Tamamen toparlayamam seni asla,
Yamayamam, yapıştıramam, ve düzgünce birleştiremem.
Katır anırışı, domuz hırıltısı ve zampara gıdaklamaları
Dökülür o koca dudaklarından.
Bir ahır avlusundan da berbat.
Belki kendini bir kâhin sanırsın,
Herhangi bir tanrının ya da ölülerin sözcüsü.
Otuz yıldır temizlemeye çabalarım
Boğazındaki çamuru.
Daha akıllı olmadım fakat.
Tutkal kavanozları ve lizol kovalarıyla tırmanırım küçük merdivenleri
Matemli bir karınca gibi emeklerim
Alnının yabani otlarla kaplı hektarlarında
Onarmak için o engin kafatası levhalarını ve temizlemek için
Gözlerinin cavlak, ak höyüklerini.
Oresteia’dan mavi bir gök
Kubbedir üstümüzde. Ey baba, kendi başına
Özlü ve tarihselsin Roma Forum’u gibi.
Açarım öğle kumanyamı kara selvili bir tepede.
O eski anarşisinde, ufuk çizgisinde darmadağın
Oluklu kemiklerin ve ısırganlı saçların.
Böylesi bir enkaz yaratmak için
Birden fazla yıldırım düşmesi gerek.
Geceleri çömelirim sağ kulağının
Bereket boynuzuna, korunmak için rüzgârdan,
Sayarım o al yıldızları ve erik rengindekileri.
Dilinin sütunları altında doğar güneş.
Saatlerim gölgeyle evli.
İskelenin o düz taşlarına
Karinanın sürtünmesini dinlemem gayrı.
[1959]
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 3.11.2008 23:33:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
The Colossus by Sylvia Plath I shall never get you put together entirely, Pieced, glued, and properly jointed. Mule-bray, pig-grunt and bawdy cackles Proceed from your great lips. It's worse than a barnyard. Perhaps you consider yourself an oracle, Mouthpiece of the dead, or of some god or other. Thirty years now I have labored To dredge the silt from your throat. I am none the wiser. Scaling little ladders with glue pots and pails of lysol I crawl like an ant in mourning Over the weedy acres of your brow To mend the immense skull plates and clear The bald, white tumuli of your eyes. A blue sky out of the Oresteia Arches above us. O father, all by yourself You are pithy and historical as the Roman Forum. I open my lunch on a hill of black cypress. Your fluted bones and acanthine hair are littered In their old anarchy to the horizon-line. It would take more than a lightning-stroke To create such a ruin. Nights, I squat in the cornucopia Of your left ear, out of the wind, Counting the red stars and those of plum-color. The sun rises under the pillar of your tongue. My hours are married to shadow. No longer do I listen for the scrape of a keel On the blank stones of the landing. [1959]
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!